Overvolle straten op Koningsdag, bruisende festivals en uitverkochte concerten. Deze beelden herkennen we allemaal, van vóór de coronacrisis. Terwijl de eerste proeven met evenementen plaatsvinden, lijkt die pre-coronawereld soms wel een héél ver verleden. Voelen wij ons nog verbonden met deze beelden? Of zijn huidige veiligheidsnormen zodanig geïntegreerd in ons leven, dat beelden van overvolle terrassen, drukke winkelstraten en gevulde parken vervreemdend aandoen?
Roepen ze warme herinneringen en vurige behoeften op? Of stellen we ons ineens ook vragen als: Is het wel gezond om zo dichtbij elkaar te staan? Hebben deze mensen zichzelf wel gedesinfecteerd? Of is het stellen van deze vragen en het hebben van deze gedachten in zichzelf al vervreemdend? Welk normaal vinden we over een jaar weer normaal?